Fomo interrupted

Laten we eerlijk zijn: het moeilijkste aan een maand zonder social media is het verwijderen van de apps. Erna is er niets moeilijk meer aan. Na het verwijderen geniet je gewoon van de tijd en besef je dat je niets mist. Ik kan dus nu al zeggen dat ik ook na 4 februari niet opnieuw actief zal zijn op social media. Ik zal wel eens op de computer mijn Facebook checken, but that's it. I'm clean now!  Voor mijn volgende maandelijkse challenge ging ik dus op zoek naar iets uitdagens. En omdat februari slechts 28 dagen telt, ben ik vandaag reeds begonnen met de 30 days fitness challenge. En wees er maar zeker van dat het challenging zal zijn. Elke dag moet ik een workout volgen van 30 minuten en dit voor 30 dagen lang. En voor ik eraan begon dacht ik "how hard can it be". Tien minuten in de eerste workout dacht ik al aan opgeven. Ik snap niet hoe iemand dit 30 dagen volhoudt!  De komende maand zal je me dus vaak horen klagen over spierpijn. Over hoe moeilijk het is om in god...

Narcistisch. Lui. De Burnout-generatie. Dat is maar een greep uit de termen die op Generatie Y (aka de Millennials) wordt geplakt. Wat echter al lang is gebleken, is dat wij helemaal geen luie generatie zijn. We zijn een angstige generatie. Kleine taken die voor onze ouders poepsimpel leken, zijn voor ons een zware opdracht. Het nadenken en panikeren over deze taken neemt zelfs meer tijd en energie in beslag dan dat de effectieve taak zou doen. En vinden we dat ok? Nee, natuurlijk niet. Maar onze angsten aanpakken is ook niet simpel.  Zelf merk ik mijn "Millennial anxiety" in verschillende dingen. Als er iemand aan de deur staat terwijl ik niemand verwacht, sla ik compleet in paniek. Een machine was in steken is enorm stresserend, want wat als ik geen energie heb erna om de was op te hangen? Alcoholcontrole om 8u 's morgens, een week nadat ik mijn laatste glas alcohol dronk? Wees maar zeker dat ik mij kapot zweet, puur uit angst dat ik positief zou blazen! Veel van deze a...

"Heeft er iemand een goeie foto van onze kerstcadeau voor in de nieuwsbrief?". Natuurlijk! Ik had wel zeven stuks. Zeven foto's van een sneeuwbol, gewoon om er eentje op instagram te kunnen posten. In plaats van te genieten van een cadeau, was ik echt meer bezig met "hoe gaat dit het mooiste uitkomen op mijn story?" De voorbije week stond voor mij in het teken van "in het moment leven". Meermaals heb ik gedacht "Wow, dit is echt leuker als je niet moet nadenken hoe je dit op je sociale media gaat posten". Effectief: mijn ontbijt ziet er iets minder fotogeniek uit, maar het blijft even lekker! En mijn avondeten is tegenwoordig nog warm als ik de eerste hap eet.  Gisteren ben ik met Karlien naar de markt geweest. Daar valt raar maar waar nog iets te zien, wanneer je niet constant berichten aan het antwoorden bent. Nieuwe muts en handschoenen: check. Ook de sneeuwbui gisteren was een hoogtepuntje van de week. Gezellig bij Karlien met de honden g...

Naast afkicken van social media, had ik nog andere goede voornemens. Eén daarvan is positiever in het leven staan. En effectief: mensen zijn sinds begin vorige week gewoon verbaasd over hoe vrolijk ik over kom. Dit ligt natuurlijk maar deels aan mijn social media detox, maar toch ben ik er zeker van dat het zeker helpt.  Voordat ik al mijn apps verwijderd had, spendeerde ik zeker 90% van mijn (wakkere) vrije tijd aan het scrollen door Facebook en Instagram. Toch kan ik mij geen enkele keer herinneren dat ik bij het afsluiten van één van mijn favoriete apps dacht "Amai, hier ben ik nu blij van geworden!". Het enige gevoel dat ik aan deze sessies overhield was een gevoel van nutteloosheid. Constant werd ik geconfronteerd door het vrolijke leven van de mensen rondom mij, de toffe dingen die ze doen, de leuke hobby's die ze uitoefenen. En wat deed ik met mijn tijd? Scrollen door mijn nieuwsfeed.  Ik ga zeker niet beweren dat ik nu zelf nieuwe toffe hobby's heb opgenomen. ...

We hebben allemaal soms nood aan me-time, iets waar ik de voorbije vijf dagen wel veel van gehad heb. En zelfs ik geraak mezelf beu gezien. Figuurlijk dan. Ik sta niet letterlijk ganse dagen mezelf aan te staren in de spiegel, dat zou gewoon vreemd zijn.  Ik heb gemerkt dat zelfs zonder sociale media ik nog steeds soms mij afvraag of ik iets fout gedaan heb bij sommige mensen. Omdat ik ze niet hoor, of omdat als ik een sms stuur ik uren op een reactie moet wachten. Het voordeel bij sms is echter wel dat je niet ziet of iemand online is, en dus ook niet weet of iemand bewust niet reageert op wat je zegt.  De voorbije week heb ik mogen ondervinden dat ik veel "vrienden" heb die enkel vrienden zijn omdat ik altijd zo bereikbaar ben. Zoals je wel ziet aankomen: nu ik niet constant aan het wachten ben op contact, ben ik minder interessant. Er zal wel iemand anders continu online zitten om te luisteren naar de banale problemen in de wereld.  Voel ik mij nu verbitterd? Angstig? ...

Heb ik de kracht van toegankelijkheid even onderschat zeg. Toen ik al mijn apps verwijderde had ik niet verwacht dat mijn aantal contacten met mensen zo ging verminderen. "Iedereen maakt de stap wel van Messenger/Insta DM naar sms", dacht ik. Mis gedacht! Heel mis gedacht zelfs.  Willen de mensen waar ik anders constant mee in contact stond mij nu niet meer horen? Ben ik niet meer "cool" nu ik niet meer meekan met elke nieuwe trend op TikTok? Ben ik zo snel vergeten? Natuurlijk niet. Ik ben gewoon minder zichtbaar.  Het merendeel van mijn online contacten verliep tot begin deze week via Messenger. De stap naar sms mag dan misschien niet heel groot zijn, toch lijkt deze te groot om te nemen voor sommige mensen. Waarom? Simpel: op apps zoals Instagram en Messenger zie je wanneer iemand online is. Gewoon door dat groen bolletje te zien staan, wordt iemand al veel toegankelijker om aan te spreken. Je bent namelijk zeker dan dat je vrijwel onmiddellijk reactie zal krijge...

Hoeveel likes zou mijn Facebook-post al hebben? Kan jij je nog herinneren wanneer je voor het laatst iets online zette, zonder te weten hoe je vrienden en kennissen erop reageerden? Ik ook niet.  Ik moet bekennen: het verwijderen van al die apps was bijna moeilijker dan beslissen om te stoppen met roken. Van roken weet je namelijk dat het ongezond is. Constant online zijn is niet echt schadelijk voor de gezondheid. Toch ging mijn hartslag in rust volgens mijn Fitbit direct met 3 tellen per minuut naar beneden deze eerste avond zonder social media. Kan ook toeval zijn, natuurlijk! De fantoompijnen neem ik er momenteel nog met plezier bij. Meermaals betrap ik er mij 's avonds op dat ik op mijn scherm tik, om te kijken of er geen gemiste notificaties te zien zijn. "Wat gaan de mensen niet denken?" Nog zo een vraag die meermaals in mij opkomt.  Mijn eerste "vrije"' avond spendeer ik met het rustig lezen van een boek. Ook krijgen die twee pluisballen van mij meer...

 "2020 wordt mijn jaar". Dat is toch wat ik en mijn vriendin Alicia als levensmotto hadden sinds 2012. Konden we het nog meer mis hebben? Pandemie, lockdown, social distancing en telewerken. Dit moest het jaar worden waar alles op zijn pootjes ging belanden ik mijn beste zelf ging zijn. Het werd echter het jaar waarin ik geconfronteerd werd met mezelf en al mijn levensbeslissingen in vraag begon te stellen. Ineens verliep mijn volledige sociaal leven via messenger, instagram, I mean: ik ging zelfs op TikTok. Nuja, de halve wereld ging op TikTok, dus NO SHAME. Maar je snapt wel wat ik bedoel. Het echte contact viel weg. Het enige dat ik had om elke dag naar te kijken waren mijn twee katten, en hoe schattig die ook zijn, het zijn niet direct de beste gesprekspartners. Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij eenzaam. Voor het eerst in mijn leven begon ik mij af te vragen wat ik in godsnaam met mijn leven aan moest.  Al snel begon ik met de eerste grote verandering: ik ging op...