We hebben allemaal soms nood aan me-time, iets waar ik de voorbije vijf dagen wel veel van gehad heb. En zelfs ik geraak mezelf beu gezien. Figuurlijk dan. Ik sta niet letterlijk ganse dagen mezelf aan te staren in de spiegel, dat zou gewoon vreemd zijn.
Ik heb gemerkt dat zelfs zonder sociale media ik nog steeds soms mij afvraag of ik iets fout gedaan heb bij sommige mensen. Omdat ik ze niet hoor, of omdat als ik een sms stuur ik uren op een reactie moet wachten. Het voordeel bij sms is echter wel dat je niet ziet of iemand online is, en dus ook niet weet of iemand bewust niet reageert op wat je zegt.
De voorbije week heb ik mogen ondervinden dat ik veel "vrienden" heb die enkel vrienden zijn omdat ik altijd zo bereikbaar ben. Zoals je wel ziet aankomen: nu ik niet constant aan het wachten ben op contact, ben ik minder interessant. Er zal wel iemand anders continu online zitten om te luisteren naar de banale problemen in de wereld.
Voel ik mij nu verbitterd? Angstig? Intriest? Hell no. Ik voel mij opgelucht. De contacten die ik de voorbije week gehad heb, waren contacten waar ik effectief iets aan had. Elk bericht was een meerwaarde aan mijn dag en niet enkel opvulling van de tijd en verspilling van mobiele data. Die parttime vriendschappen vreten uiteindelijk toch enkel tonnen energie, die ik nu kan investeren in mensen en dingen die wel belangrijk zijn.
Waar ik dacht dat het leven zonder sociale media angstaanjagend zou zijn, ontdek ik dat het verwijderen van al die apps net bevrijdend gewerkt heeft. Ik heb niet het gevoel dat ik iets belangrijk mis. Ik kan natuurlijk niet garanderen dat ik dat gevoel in de komende 26 dagen niet ga verliezen. Dus ik houd jullie regelmatig op de hoogte!
Tot snel!
x R.
Reacties
Een reactie posten